ΠΑΘΗΣΕΙΣ

Τα αγγειακά εγκεφαλικά επεισόδια αποτελούν μακράν τα συνηθέστερα νευρολογικά νοσήματα. Ένας στους έξι συνανθρώπους μας θα υποστεί κάποια στιγμή στη ζωή του ποικίλης αιτιολογίας και βαρύτητας εγκεφαλικό.
Τα Α.Ε.Ε. έχουν μια ιδιαίτερη θέση στη κλινική νευρολογία καθώς ο εγκέφαλος αποτελεί το κέντρο του συστήματος των νεύρων. Απαιτούν άμεση αντιμετώπιση καθώς η επιβάρυνση χρόνου μπορεί να επιδεινώσει δραματικά την εξέλιξή τους. Η διάκριση των Α.Ε.Ε. γίνεται με την μορφή της βλάβης. Το 80- 88% αποτελούν τα ισχαιμικά τύπου εγκεφαλικά και το 12-20% τα αιμορραγικά τύπου εγκεφαλικά. Οι κλινικές εκδηλώσεις των αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων εξαρτώνται από την εντόπιση της βλάβης στο εγκεφαλικό παρέγχυμα και συγκεκριμένα στο προσβεβλημένο αγγείο. Ο διαχωρισμός των συνδρόμων της εγκεφαλικής ισχαιμίας και αιμορραγίας ακολουθεί ανατομικά κριτήρια, γιατί εξαρτάται από τον αρτηριακό κλάδο που υφίσταται βλάβη. Οι παράγοντες που ευνοούν τα Α.Ε.Ε. με κυριότερες αιτίες την υπέρταση, την ρήξη αθηρωματικής πλάκας, τις καρδιακές παθήσεις καθώς και ο τρόπος ζωής των ανθρώπων, αποτελούν μεγάλο νοσηλευτικό κομμάτι για την πρόληψη τους στον γενικό πληθυσμό. Η σφαιρική γνώση του εγκεφάλου (ανατομία και φυσιολογία) και η κατανόηση της λειτουργίας των αγγειακών εγκεφαλικών επεισοδίων, μας βοηθάει ως νοσηλευτές να εμπλουτίζουμε τις γνώσεις μας και να έχουμε μια γενική εικόνα του ασθενούς, χωρίς να εστιάζουμε μόνο στην θεραπεία. Η αντιμετώπιση απαιτεί πολύ καλό ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό και συνεργασία τους με φυσιοθεραπευτές, λογοθεραπευτές και άλλους επιστήμονες υγείας, οι οποίοι θα σχεδιάσουν την θεραπεία αποκατάστασης των ασθενών.

Η αρθροπλαστική ισχίου είναι η επέμβαση που συστήνεται στους ασθενείς που πάσχουν από οστεοαρθρίτιδα καθώς και από ρευματοειδή αρθρίτιδα του ισχίου. Η επιβάρυνση, βλάβη ή και καταστροφή του ισχίου, μπορεί να οδηγήσει στην δραματική πτώση της ποιότητας ζωής μας αφού μπορεί να αποτελέσει εκτός από πηγή έντονου και καθημερινού πόνου και σοβαρή αιτία αναπηρίας. Ανατομικά, η άρθρωση του ισχίου περιλαμβάνει την κεφαλή του μηριαίου και την κοτύλη της λεκάνης που περιβάλλονται από χόνδρο. Αυτός βοηθά στις κινήσεις προσφέροντας μια λεία ολισθηρή επιφάνεια, ενώ η κοτύλη σχηματίζει ένα κοίλωμα, μέσα στο οποίο βρίσκεται και κινείται η κεφαλή του μηριαίου. Την άρθρωση σταθεροποιούν ισχυροί σύνδεσμοι και την κινούν οι ισχυροί μύες που βρίσκονται στην περιοχή. Η οστεοαρθρίτιδα του ισχίου είναι ο μεγάλος ένοχος που πολλές φορές μας οδηγεί στην χειρουργική επέμβαση . Πρόκειται για μια χρόνια εκφυλιστική νόσο στην οποία ως αποτέλεσμα μακρόχρονης χρήσης και τριβής παθαίνει βλάβη ο χόνδρος που υπό κανονικές ανατομικές συνθήκες καλύπτει τις επιφάνειες των οστών που έρχονται σε επαφή στην άρθρωση του ισχίου. Η διαδικασία της εκφύλισης αρχίζει με οίδημα, φθορά του χόνδρου και αργότερα σοβαρές διαβρώσεις. Καθώς η νόσος προχωράει, αναπτύσσονται οστεόφυτα τα οποία είναι ανώμαλες οστικές προεκβολές στα περιφερικά όρια της άρθρωσης, που όταν μεγαλώσουν αρκετά μπορούν να περιορίσουν τις κινήσεις. Στο τελικό στάδιο της νόσου μπορεί να προκληθεί ολοκληρωτική καταστροφή του αρθρικού χόνδρου, με αποτέλεσμα τις ανώμαλες επιφάνειες προστριβής των οστών και τα εκτεταμένα οστεόφυτα στα χείλη της άρθρωσης.

Η νόσος του Parkinson είναι μια διαταραχή του εγκεφάλου που οδηγεί σε τρόμο (τρέμουλο) και δυσκολία στο περπάτημα, την κίνηση και τον προσανατολισμό. Η νόσος του Parkinson περιγράφηκε για πρώτη φορά στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1817 από τον Dr. James Parkinson. Εμφανίζεται συνήθως μετά την ηλικία των 50 ετών και είναι μια από τις συχνότερες διαταραχές του νευρικού συστήματος στους ηλικιωμένους. Μπορεί να εμφανιστεί και σε νέους ενήλικες, είναι όμως πολύ σπάνια στα παιδιά (σε αυτή την περίπτωση είναι μάλλον οικογενής). Η επίπτωση είναι ίδια τόσο στους άνδρες όσο και στις γυναίκες. Τα νευρικά κύτταρα χρησιμοποιούν σαν νευροδιαβιβαστή («νευρο-χημική» ουσία), τη ντοπαμίνη, για τον έλεγχο της μυϊκής κίνησης. Η νόσος του Parkinson εμφανίζεται όταν τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου που φτιάχνουν ντοπαμίνη σταδιακά καταστρέφονται. Χωρίς ντοπαμίνη, τα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου στη συγκεκριμένη περιοχή δεν μπορούν να στείλουν φυσιολογικά μηνύματα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα την απώλεια μυϊκής λειτουργίας. Η βλάβη αυτή χειροτερεύει με την πάροδο του χρόνου. Το αίτιο που προκαλεί αυτή την καταστροφή δεν είναι γνωστό. Ο όρος «παρκινσονισμός» αναφέρεται σε οποιαδήποτε κατάσταση που περιλαμβάνει ή εμφανίζει τους τύπους κίνησης που παρατηρούνται στη νόσο του Parkinson. Ο παρκινσονισμός μπορεί να προκληθεί και από άλλες παθήσεις (όπως ο δευτεροπαθής παρκινσονισμός) ή κάποια φαρμακευτική αγωγή. Τα συμπτώματα μπορεί να είναι ήπια στην αρχική φάση της νόσου. Για παράδειγμα, ο ασθενής μπορεί να εμφανίζει ήπιο τρόμο ή ελαφρύ αίσθημα ότι το ένα κάτω άκρο του είναι δύσκαμπτο και βραδυκίνητο. Σε μετέπειτα στάδια, το πρόσωπο του ασθενούς είναι ανέκφραστο και ο λόγος μονότονος με δυσαρθρία. Η βάδιση γίνεται με μικρά βήματα, τον κορμό κυρτό, τα χέρια καθηλωμένα στα πλάγια, με συρτό βηματισμό, συνήθως όμως με επιταχυνόμενο ρυθμό. Όλες οι κινήσεις που απαιτούν δεξιότητα, όπως το φαγητό, η ένδυση, το μπάνιο, γίνονται πολύ αργά και συχνά απαιτείται βοήθεια. Οι ασθενείς αυτοί έχουν αυξημένο κίνδυνο εμφάνισης άνοιας, αλλά και άλλων ψυχικών διαταραχών, αγχωδών και συναισθηματικών.